Rozdział szósty

Formatowanie diabły porwały, więc przepraszam :)

Każda miłość ma swoją piosenkę. 

Niezależnie od słów czy melodii, to piosenka tylko o niej.

~marzkaaa

Zanim zaczniesz czytać, kliknij

     Melodia, której każdy niuans znam na pamięć, popłynęła z wolna z klubowych głośników. Chwyciłam w drobne dłonie mikrofon. Sala zakręciła się koło mnie i przybrała wymiar nieforemnych, bezbarwnych kształtów, których nie rozróżniałam i nie chciałam rozróżniać. Liczyłam się ja, mój głos… słowa. Słowa powodujące tak wiele różnych myśli, tak wiele dróg, z których każda sprowadza się do jednego. Niego.  

No soy ave para volar,

Y en un cuadro no se pintar

     Oboje doskonale wiemy, że Podemos to coś więcej niż piosenka. To jest jak impuls, który przechodzi podczas śpiewania przez każdą komórkę nerwową naszych ciał i spaja się w miejscu splotu ciepłych dłoni. Melodia ta pojawiła się znikąd i powodowała tak intensywną impresję. W najdziwniejszym etapie naszej podróży po prostu niczym woda wzbiła się ponad skały, przekształcając się ze spokojnego strumienia w rwącą rzekę krwi buzującej w naszych żyłach. Jednak ani ona, ani słowa, które ułożyły się jak puzzle w najpiękniejszy obraz, nie potrafią oddać prawdziwych uczuć, widzialnych tylko poprzez serce.  

No soy poeta escultor.

Tan solo soy lo que soy.

     Mogliśmy próbować z tym walczyć. Toczyć boje z niewidzialną, ezoteryczną siłą przyciągającą obopólne spojrzenia i słowa zamknięte w uścisku ciszy. Mogliśmy pozwolić, aby żar niedomówień parzył nam stopy, doprowadzając do powstawania łzawych pęcherzy. Mogliśmy też od tego uciec, krok po kroku omijając rozbite szkła i skały. Z jakiegoś jednak powodu, chociaż ja nazywam to przeznaczeniem, Podemos wywołało niespotykaną dotąd burzę uczuć, które kumulowały się  nad nami coraz szybciej ze sobą zderzając. Burza ta nie pozwoliła wyjść poza swój obręb, dając prostą i jednoznaczną opcję: wybieraj.

Las estrellas no se leer,

Y la luna no bajare.

     Wtedy nie potrafiłam odnaleźć się w tej sytuacji, chociaż była ona kwestią czasu, czymś tak ostatecznym i nieodwołalnym jak koniec świata. Było w tym trochę ironii losu. Pozwolono mi wybierać, jednak podświadomie dokonano wyboru za mnie. Chociaż… chyba to ja sama go dokonałam.

No soy el cielo, ni el sol...

Tan solo soy.

     Nie żałuję. Każda pojedyncza komórka mojego ciała, stworzona do jednej prozaicznej czynności krzyczy, że wybór przeze mnie podjęty jest słusznym.  Każda pojedyncza komórka jest magnesem uczulonym na jeden, szczególny rodzaj dotyku, który drga i z każdą sekundą eskaluje coraz większe pokłady energii, która daje mi siłę. Siłę do życia, patrzenia przed siebie i stawiania nawet małych kroczków, nie zważając na nierówną powierzchnię, kłody i pożogę.

Pero hay cosas que si sé,

Ven aquí y te mostraré.

     Całą sobą chłonęłam każdą zgłoskę piosenki, która stanowiła kamień węgielny kładzony pod nowe fundamenty naszego związku. Gdzieś w głowie zakotwiczyła mi się myśl, że mimo mojego zaproszenia, Leon nie przyszedł. Nie mogłam mieć mu tego za złe. Podemos jest gwarancją, że jeśli tylko słowa tej piosenki są w stanie przepłynąć mi przez gardło, on gdzieś jest i wciąż myśli. Świadomość ta w tym momencie była jak wielki zastrzyk, który mimo panicznego lęku przed igłami, powodował uśmiech i szczęście.

En tu ojos puedo ver....

Lo puedes lograr, prueba imaginar.

     Każda moja cząstka zadrgała na dźwięk jego głosu. Odwróciłam się gwałtownie, wzbijając w powietrze tył spódnicy. Przyszedł. Przyszedł. Przyszedł. Złapał mnie za rękę, a impuls znów popłynął wraz ze słowami naszej piosenki…

Podemos pintar, colores al alma,

Podemos gritar iee eê

Podemos volar, sin tener alas...

Ser la letra en mi canción,

Y tallarme en tu voz.

     Nie pamiętałam z tego momentu już nic innego, jak tylko jego ciepłe spojrzenie i iskierki w oczach. Nie słyszałam braw. Nie czułam na sobie palących świateł. Każdy receptor gotów był odbierać tylko jeden rodzaj szczęścia.

     – Wszystko w porządku? – usłyszałam i jak za sprawą czarodziejskiej różdżki, wróciłam na ziemię. Nie mogłam nie roześmiać się na te słowa. Tak często słyszałam je z jego ust, że mogłyby na stałe do niego przylgnąć.

     – Przyszedłeś – powtórzyłam to, co w myślach wykrzykiwałam przez ostatnie minuty.

     – Dałem słowo – powiedział i poprowadził mnie po schodach ze sceny w stronę któregoś ze stolików. Niesłychane, spędziłam z nim dzisiaj cały dzień w studio, a mimo to miałam wrażenie, że nie widziałam go od tak dawna.  

     German siedział z Ramallo przy minimalistycznym stoliku w salonie i przeglądał sierpniowe statystyki z przerobu swojej firmy. Było to zajęcie tak nużące, że niemal przysypiał nad stosem różnej maści papierzysk. Dziękował Bogu za dzień, w którym zatrudnił Ramallo, który oprócz wzorowego wykonywania swoich obowiązków i „stawiania szefa do pionu”, był wspaniałym przyjacielem i przymykał oko na niedyspozycję pana Castillo.  

     Przejmująca ciszę przerywały pojedyncze szelesty, a sporadycznie do uszu Germana dochodziły potłukiwania garnków z kuchni, co oznaczało, że Olga pracowała właśnie nad kolacją. Jeszcze jeden taki dźwięk przeszył powietrze na wskroś: szczęk stalowego zamka i skrzeczący ruch zawiasów drzwi.

     – Cześć! Wróciłam! – Brunet nieznacznie poruszył się na swoim siedzeniu. Głos Angeles wybudził go z letargu. Lisandro nawet nie zareagował na przybycie byłej guwernantki, chcąc wszelakie kurtuazyjne kroki pozostawić na bok w obliczu rozliczeń opiewających na bajońskie sumy. Toć przecież była jego praca, którą musiał owego wieczoru wypełnić, jeśli chciał położyć się do łóżka z czystym sumieniem.

     – Cześć, jak minął dzień? – German wstał z fotela i zapytał bez ogródek, nie siląc się na jakieś formalności. Koniec końców, Angie zrezygnowała z roli guwernantki, na rzecz bycia po prostu ciocią, co Castillo musiał po prostu zaakceptować. O dziwo, nie śpieszyło mu się do szukania nowej, a sama Angeles wciąż mieszkała w jego domu, co nawet mu odpowiadało, przy ich aktualnej sytuacji.

     – Był męczący, ale całkiem udany – powiedziała i odgarnęła włosy z czoła. Powiesiła torebkę na wieszaku i zwróciła się w stronę swojego rozmówcy. Powinni ze sobą porozmawiać, jednak żadne nie siliło się na pierwszy krok. Nie z Olgą za drzwiami i Ramallo w tym samym pomieszczeniu. Jedyne co im pozostało, to ewakuacja.

     – Uhm – Castillo chrząknął głośno, chcąc rozgrzać nieco gardło. – Angie, mam wciąż Twój kwestionariusz i dokumenty, zechcesz je odebrać?

Wymówka to była marna, jednak Angie nie podejrzewała, aby Ramallo był skupiony na ich rozmowie. Spojrzała w kierunku mężczyzny – szeptał pod nosem matematyczne formuły i uparcie przyciskał klawisze kalkulatora, jakby w obawie przez złym wynikiem. Westchnęła. Ciężkie jest życie asystenta Germana Castillo.

     – Czemu nie, i tak nie mam ich po co u ciebie trzymać – wymamrotała i weszła za korpulentnym Argentyńczykiem do gabinetu, zamykając za sobą drzwi. Teraz mogła mu się lepiej przyjrzeć. Był ubrany prawie tak, jak zawsze. Biała koszula, ciasno opinająca jego klatkę piersiową i rozbudowane mięśnie, wsunięta była w spodnie z ciemnego, dżinsowego materiału. Na nogach były bardzo klasyczne buty we włoskim stylu. Przeniosła wzrok na twarz: nieułożone włosy, ciemne oczy w skupieniu wertujące stosy dokumentów i usta. Ładnie skrojone, hipnotyzujące usta, które tak bardzo pragnęła pocałować, przerywając tym samym tę sieć niedomówień, niezdecydowania i wzajemnych rozczarowań. Jakkolwiek zabrzmi to tandetnie, chcąc–nie chcąc rozchyliła wargi, zanim zdążyła się przyłapać na tym, że fantazjuje o swoim byłym szefie, byłym szwagrze, ojcu Violetty, Germanie Castillo, a co gorsza – podobało jej się to. I mimo że tę myśl próbowała schować najgłębiej jak się tylko dało, zawsze wypływała ona na powierzchnię niczym ponton. O ironio, pomyślała, to przecież nie ponton, a kotwica, która powoli ciągnie mnie na dno uczuciowego poplątania.

     – Angie – zaczął German, próbując złożyć strzępki myśli w zrozumiałe zdanie. – Sądzę, że powinnaś ustosunkować się jakoś do moich dzisiejszych słów.

     Obserwował jej twarz uważnie, czekając na jakikolwiek znak pozwalający odkryć jej myśli. Ona jednak nawet nie drgnęła, a jedyną drogą do jej wnętrza pozostawały oczy, które utkwiła w swoich butach.

Castillo podszedł do niej w dwóch susach i podniósł delikatnie podbródek kobiety do góry, chcąc utorować sobie niejako ścieżkę prowadzącą do serca Angie. Wpatrywała się w niego, chcąc przeanalizować każdy centymetr twarzy, co było tylko przykrywką pod prawdziwe działania toczące się w jej umyśle: chłodną kalkulację każdego „za” i każdego „przeciw”.

     – Jak sobie to wyobrażasz? – zapytała w końcu, burząc idealną ciszę jakoby domek z kart.

     – Ale co mam sobie wyobrażać? Kocham cię i ty też mnie kochasz, co więc stoi na przeszkodzie, aby…

     – Moja matka, Violetta, Maria – zaczęła wyliczać, czując jak pod maską jaką przybrała wzbierają jej się łzy. Tyle przeciwności, tyle przeszkód nie do ominięcia. I przerażająca świadomość wyzierająca z odmętów jej umysłu, że której drogi nie wybierze – wybierze źle i zapadnie się w samotnej beznadziei.

     – A co jeśli się mylisz? – zapytał w German, którego mimochodem zaczęły targać podobne wątpliwości. O ile nie miał ich, kiedy był przekonany o prawdziwości słów Angeles, to kiedy dowiedział się o jej pokrewieństwie z Violettą, zaczeły przybierać na sile, aż w końcu przekonał się o tym, że jeśli nie miałby być z Angeles, to nie dane by mu było się ponownie zakochać, a jego serce po śmierci Marii pozostało by niewzruszone. Tak to odbierał, jak znak – znak od niej samej, że może znów być szczęśliwy z kobietą, którą kocha.

     – Nikt z nas tego nie wie.

     – Czemu więc nie zaryzykujesz? – Spojrzał na nią zniecierpliwiony. Angie, wciąż kalkulując, przygryzła nerwowo wargę, czując, że owa sytuacja już dawno przerosła jej moralne możliwości. Gest ten podziałał na Germana natychmiastowo. Skoro Angie nie chce zaryzykować, zrobię to ja – pomyślał i wpił się w usta kobiety, nie pozostawiając jej żadnego pola do obrony. Objął ją ciasno swoimi silnymi ramionami, jakby chcąc obronić tą kruchą istotę przed całym światem, a najbardziej przed samą sobą. Angeles przymknęła wargi zaskoczona i próbowała uwolnić się z objęć, chwilę później przekonała się, że to bezcelowe i odwzajemniła pocałunek z taką natarczywością, na jaką ją tylko było stać. Miała wrażenie, że krew eksplodowała jej w żyłach i rozlała się po całym ciele, roztapiając po drodze każdy organ, mięsień czy ścięgno. Ciepło jakie roztaczał mężczyzna emanowało przez całą powierzchnię jego skóry i czuła, że dochodzi nawet do jej serca, które podrygiwało w szalonym tańcu. Rękoma błądziła na oślep, czując pod koszulą każdy napięty mięsień Germana. Oddawała po kolei pocałunki nawet nie spostrzegając, że zamiast stać, siedzi na biurku posadzona przed Castillo. Przyjemności jakiej dostarczała jej ta chwila nie mogła porównać do żadnego innego pocałunku, jaki przeżywała będąc młodsza ze swoimi ówczesnymi chłopakami. Nic poza tą chwilą nie miało znaczenia. Liczyła się tylko ona i on, jego dłonie błądzące między włosami i próbujące się dostać pod zwiewną tunikę. Rozgrzane do granic możliwości usta i gorące oddechy.

     Do jej uszu dotarł dźwięk, ale nie była nawet pewna, czy wydobył się on z ust jej, Germana czy z…

     …kuchni. W domu Państwa Castillo. W domu gdzie przebywał Ramallo i Olga wołająca na kolację.

    Momentalnie wróciła na ziemię, a upadek z ten był dość bolesny. Odepchnęła zdezorientowanego Germana, który pytającym spojrzeniem oświadczał jej swoje niezadowolenie. Angie pokazała gestem ścianę, za którą znajdował się salon. Przygładziła włosy i wyszła z gabinetu, wciąż czując na policzkach nieznośny żar. Wolała nawet nie myśleć o tym, co by się stało, gdyby do gabinetu zawędrował któryś z domowników, a nawet Violetta.

     Przez ten cały galimatias zapomniała o swojej siostrzenicy, której nie zdążyła jeszcze zobaczyć podczas swojego krótkiego pobytu w domu.

     – Gdzie Violetta? – zwróciła się do Germana, unikając kontaktu wzrokowego. Usiadła na swoim miejscu przy stole i wbiła spojrzenie w jeszcze pusty talerz.

     – Postanowiłem zaryzykować i pozwoliłem jej iść na pizzę z przyjaciółmi, zdaje się na jakiś wieczór karaoke. – Zaakcentował słowo "zaryzykować", a przed oczami Angie znowu stanął obraz tego, co miało miejsce przed chwilą, lub – gorzej – tego, co mogłoby się stać, gdyby nikt nim nie przerwał. W duchu błagała swoje zdradzieckie ciało o to, by nie ukazało jej skrępowania.

     – Straszny się z ciebie ryzykant ostatnio – mruknęła, wstając od stołu w celu pomocy Oldze w kuchni. Tak naprawdę jednak wolałaby zapaść się pod ziemię niż spędzać kolejne minuty na jedzeniu posiłku w towarzystwie Germana–ryzykanta, podejrzliwego Ramallo i ciekawskiej Olgi.

     To nie tak miało wyglądać. Violetta miała zaśpiewać Podemos, ja miałem jej pogratulować występu, obrócić to na swoją korzyść i zrewanżować się „swoim” utworem. Tymczasem dane mi było poznać „lubego” Violetty, przed którym tak przestrzegała mnie Francesca. Serio? Jego tak mam się bać?

     Patrzyłem jak sprowadza Violę ze sceny i wymieniają między sobą kilka zdań. Może śpiewa ładnie, może są razem szmat czasu, może się kochają. Ale przecież wszystko się zmienia, coś jest, a później tego nie ma.

     Pokazałem Julienowi, że ma włączyć następną piosenkę i zerwałem się ze swojego miejsca. W kilku krokach znalazłem się na scenie z mikrofonem w ręce, gotowy zawalczyć o swój łup w tej historii.

     – Cześć, to z klimatów romantycznych, pora przejść do czegoś innego. Tę piosenkę dedykuję najpiękniejszej na świecie dziewczynie, która stoi przede mną – spojrzałem na jej chłopaka, uśmiechając się szeroko, a później na nią – Violetta, to dla ciebie! – powiedziałem, w duchu śmiejąc się z miny tego całego Leona. Z głośników popłynęły dźwięki, które zdawały się rozjuszyć go jeszcze bardziej.

Nie słuchałem późniejszej, dość głośniej, wymiany zdań między tym dwojgiem. Skupiłem się na jak najlepszym uzewnętrznieniu w piosence Leona akcentując każde słowo. Tekst był tak adekwatny, że musiałem podziękować mamie za chodzenie na wszystkie przedstawienia w okolicy. Kto by pomyślał, że nucenie wszelakich piosenek podczas prac domowych i zakupywanie płyt promocyjnych może mi się na coś przydać?

     No dalej, powiedz, kto jest lepszy.

     Ktoś nieznający mnie może nie widzieć celu w moich działaniach, ale taki po prostu jestem. Zawsze dochodzę do swoich celów, prędzej czy później. Violetta… po prostu strasznie mi się podoba a to, że ma chłopaka jeszcze potęguje ten efekt.

     Śpiewałem, śpiewałem najlepiej, jak potrafiłem uważnie obserwując dziewczynę.

     Leon wyszedł, a Violetta dalej stała w miejscu, obserwując miejsce, gdzie przed momentem zniknął jej chłopak. Kazałem Julienowi przerwać utwór. Pora wejść w rolę pocieszyciela.

     – Violetta. – Zmaterializowałem się przy niej i złapałem ją za ramię. Odwróciła się z niezidentyfikowanym wyrazem twarzy. Miałem przeczucie, że zaraz cały klub Karaoke stanie się świadkiem, a zarazem miejscem naszego małego, prywatnego dramatu.

     – Daj mi spokój – wycedziła przez zęby i wyrwała się, aby popędzić w stronę wyjścia, potrącając przy tym ludzi. Tym o to sposobem przegrałem kolejną bitwę, ale jestem zarazem skazany na wygranie wojny.

     Kolejny kosz. Auć.

     Wyszedłem na zewnątrz, czując jak nerwy rozdzierają mnie od środka. Gdybym tam dłużej został, mogło by się zrobić niebezpiecznie. Zarówno dla mnie, jak i dla tego zidiociałego wymoczka, który bezczelnie zaczął podrywać moją dziewczynę w moim towarzystwie, która trzymała mnie za rękę. Co najlepsze – chciał to uczynić moją piosenką. Odwróciłem się w stronę klubu, walcząc z pokusą ponownego wejścia tam i zrobienia gruntownego przemeblowania jego twarzy.

     Strach przed tym, co mogłem tam zobaczyć był silniejszy.

     Boli, cholernie boli. Mimo że nie dałem się do końca wytłumaczyć Violetcie, obawiałem się, że to mogą być jedynie puste słowa. Przecież jej ufam, do cholery. Dlaczego gdzieś głęboko we mnie istnieje przeświadczenie, że wchodząc tam, mogłem ujrzeć ją i tego… człowieka sączących koktajle przy wspólnym stoliku i śmiejących się z jego żartu?

     Usiadłem na ławce koło pierwszego lepszego bloku i schowałem twarz w dłonie. Puls wciąż miałem podniesiony, serce niemal wyrywało mi się z piersi, kołatając pod koszulą w kratę.

Gdzieś pomiędzy jednym skurczem serca, a drugim usłyszałem ciche wołanie Violetty dochodzące gdzieś spod klubu. Nie byłem pewny, czy chciałem ją wtedy widzieć.

     Jesteś żałosny, Leon, odpuściłeś? Tyle czasu walczyłeś z uczuciami Violetty do Tomasa, a teraz za sprawą jakiegoś prowincjonalnego buraka chowasz się przed własną dziewczyną?  

     Podświadomość sama podsunęła mi odpowiedź na swoje pytanie. Wstałem i zdecydowanym krokiem wyszedłem Violi naprzeciw, nie wiedząc co mam mówić, dlatego wymownie milczałem i oddałem pałeczkę Violetcie.

     – Jeśli oczekujesz, że cię przeproszę za coś, co stało się nie z mojej winy, to się mylisz – powiedziała na wstępie, ważąc słowa. Pewność w jej głosie była wystarczającym dowodem na to, że mówiła prawdę. Przy mnie nigdy nie kłamała.

     Spoglądała na mnie zaciekawiona moimi reakcjami. Widząc, że pozostałem niewzruszony, kontynuowała.

     – Nie znam go. Byłam z Francescą, kiedy wymieniali z Diego walizki. Nie wiedziałam, że tutaj będzie, dlatego przestań się na mnie dąsać. – Uśmiechnęła się delikatnie i postąpiła krok na przód.

     – Jeśli chcesz mu zrobić przemeblowanie twarzy to śmiało, ale nie przy mnie, wiesz, że nie lubię przemocy – powiedziała w końcu, a ja słysząc te słowa uśmiechnąłem się szeroko i objąłem ją mocno, czując się, jakbym obejmował cały świat.

     – Kocham cię – wyszeptałem jej we włosy słowa powtarzane przeze mnie ostatnio jak mantrę.

     – A ja ciebie. – Usłyszałem w odpowiedzi, na co mój uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej.

     – Tylko wiesz, nie chcę go z tobą widzieć nigdy więcej. Niepotrzebny mi drugi Tomas. – Na tę uwagę trzepnęła mnie w ramię, ale wiedziałem, że nie zrobiła ona na niej żadnego wrażenia. Etap Tomasa był już dawno zakończony. Violetta podjęła decyzję i jest na tyle dorosła, aby się jej trzymać.

     – Dobrze już, dobrze.

     Wieczór powoli przechodził w noc, kiedy splatała swoją dłoń z moją, co musiała zauważyć gdyż w wyrazie konsternacji spojrzała na zegarek na mojej ręce.

     – Nie wracamy tam, prawda? – Pokiwałem głową w odpowiedzi. – Tata mnie zabije – wymamrotała. Pocałowałem ją w czoło i objąłem.

     – Nie przejmuj się. Odprowadzę cię zanim wyśle po ciebie Ramallo.

     I kiedy szliśmy dość żółwim tempem, miałem jedną, wyjątkowo irytującą myśl w głowie. Skąd, u licha, ten kretyn wziął moją piosenkę? Postanowiłem nie zadręczać się nią jednak, wiedząc, że przy sobie mam coś znacznie cenniejszego niż Voy por Ti. Utwór mógł mi odebrać. Nie pozwolę jednak nigdy, aby to samo zrobił z Violettą.

 # 

Dużo nawiązań do końcowych odcinków pierwszego sezonu, ale nic nie poradzę na to, że fabularnie jestem już w drugim. Nie przejmujcie się, jeśli czegoś nie zrozumiecie. Mój melancholijny nastrój plus garść spojlerów nie powinien zepsuć Wam nastroi na następne odcinki.  

Tak więc publikuję ten rozdział  w zadośćuczynieniu za siedem dni rozłąki. Bardzo się do niego przyłożyłam i długo pisałam, ciagle poprawiałam kolejne fragmenty a i tak czasu nie starczyło na wszystko. Zdecydowanie moją ulubioną częścią jest pierwsza - Podemos - oraz German&Angie. Nie wiem co we mnie wstąpiło, że sięgnęłam po taki motyw. Mam nadzieję, że przypadł Wam do gustu.